Το συνεταιρίζειν εστί φιλοσοφείν

Γεια σας.
Μόλις πριν από λίγο γύρισα από την καθιερωμένη έξοδο της Παρασκευής των 50 - 50 που σήμερα ήταν 100 - 0.
Μοναχός μου ήμουνα.
Οι υπόλοιποι βαρέθηκαν πια να έρχονται και μάλλον κουράστηκαν,εκτός λίγων δικαιολογημένων εξαιρέσεων.
Δικαιολογημένα βέβαια,οικογενειάρχες άνθρωποι είναι και η συστηματική έξοδος των Παρασκευών,προκαλεί προβλήματα και δυσλειτουργίες στις οικογένειές τους.
Δύσκολα μπορεί να κρατηθεί μια παράδοση λίγων μηνών,αν πρώτα δεν περάσει την ανάλογη δοκιμασία για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Γι αυτό και οι μεγάλες βιομηχανίες περνάνε τα λεγόμενα δυνατά κρας τεστ για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα,πριν βεβαιωθούν ότι τα προϊόντα τους είναι κατάλληλα προς πώληση.
Εμείς οι καημένοι,αυθόρμητα το καθιερώσαμε,ομαλά ένας ένας το εγκαταλείπουμε.
Καλά περάσαμε όμως όλο αυτό το διάστημα και δε μετάνιωσα ούτε στιγμή για τίποτα.
Με τα ποτά μας,τα μεζεδάκια μας,τις κουβέντες και τα απρόοπτά μας.
Προσωπικά δε θα ξαναπάω,αφού η θέλησή και η επιθυμία μου να παρευρίσκομαι,δε συμβαδίζει με των υπολοίπων.
Με αγγαρεία δεν εννοείται διασκέδαση.
Τώρα θα αλλάξω τις βραδινές συνήθειες της Παρασκευής και θα προσπαθήσω να ξαναγυρίσω τηλεθεατής σε μια συμπαθητική τηλεοπτική κι ανθρωπιστική,πολύχρονη,πετυχημένη εκπομπή της Αγγελικής Νικολούλη το πασίγνωστο "Φως στο τούνελ".
Δε ξέρω αν καταφέρω και τη δω,διότι τελευταία φορά,μου την είχε σπάσει με τη μυστικοπάθειά της.
Ίσως να συμβαίνει ακόμα το ίδιο.
Μπορεί οι συντελεστές της εκπομπής να θεωρούν απαραίτητη τη μυστικότητα που πρέπει να διατηρήθεί για την εξιχνίαση των εξαφανίσεων,αλλά εμένα σαν τηλεθεατή,μου τη δίνει αυτή η τακτική τους.
Άμα διαπιστώσω πως γίνονται τα ίδια θα αλλάξω κανάλι.
Πέρυσι είχε ένα ωραίο σήριαλ τέτοια μέρα το "Ευτυχισμένοι μαζί",με το Γιάννη Μπέζο,που τον θεωρώ μαζί με τον Πέτρο Φιλιππίδη και τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο τους τρεις μεγαλύτερους και καλύτερους κωμικούς ηθοποιούς της Ελλάδας τα τελευταία δέκα χρόνια.
Δε πέρασε από το μάτι μου τρέιλερ με το αναφερόμενο σήριαλ,αλλά ελπίζω να το δείχνει ακόμη.
Την άλλη Παρασκευή θα το διαπιστώσω.
Έκλεισε λοιπόν ένας κύκλος στη ζωή μου,θα ανοίξει όμως σίγουρα ένας άλλος.
Ποτέ δεν απογοητεύομαι και πάντα κοιτάω την επόμενη μέρα.
Η διάθεσή μου για τη ζωή θα συνεχιστεί έως ότου κάποια μέρα ο θεός μου πει τέλος,"τώρα θα κάνεις παρέα μαζί μου".
Τι θα του πεις του θεού τότε?
Όχι δε μπορώ?
Θα πέσει ο ουρανός να σε πλακώσει.
Θα υπακούσεις θέλοντας και μη.
Δε μιλώ μακάβρια,μη το εκλαμβάνεται έτσι,αλλά προσπαθώ να διασκεδάσω την αλήθεια.
Σας έχω ξαναπεί πως ο παππούς μου ο Νάσος διάβαζε για τη μετεμψύχωση.
Η ψυχή μπορεί ακόμα να μη ξέρω τι κάνει και που πάει,έχουμε χρόνια ακόμα να μάθουμε,αλλά τα γονίδια είναι γονίδια και διαιωνίζονται εις τους αιώνες,από γενιά σε γενιά με φυσιολογική μέθοδο κι εξέλιξη.
Κάπου θα πήρα κάτι από τον έναν παππού μου,κάπου κάτι από τον άλλον,και ούτω καθεξής.
Αλλάζω θέμα και θα ήθελα να ευχαριστήσω το φίλο μου το Νίκο,για την εξυπηρέτηση που μου έκανε χθες για αγροτική εργασία μου.
Καμιά φορά περνάει από το μυαλό μου ο προβληματισμός για το πως θα μπορέσουν να επιβιώσουν οι Έλληνες νέοι αγρότες και τι αποφάσεις θα πρέπει να πάρουν για να συνεχίσουν να ζουν στο τόπο που αγαπάνε.
Ενώ η γεωργία ποτέ δε θα σβήσει,γιατί ο άνθρωπος αιώνια θα τρέφεται,εντούτοις παρατηρούμε να αργοπεθαίνουν οι αγρότες.
Είναι οξύμωρο αυτό που μέχρι πριν λίγα χρόνια φάνταζε αδύνατο.
Έχει συρρικνωθεί τόσο πολύ ο αγροτικός πληθυσμός,που λες πως αυτό από μόνο του δε μπορεί να γίνει,αλλά χρειάζεται βοήθεια από γνώστες της αγροτοοικονομικής πολιτικής.
Βρωμάει η δουλειά κι αφήνουν τους μεγάλους αγροτοεπιχειρηματίες να γίνονται μεγαλύτεροι εις βάρος των ανίσχυρων αγροτών.
Θυμίζει έντονα την ιστορία των μπακάλικων,που είχαν να τα βάλουν με τα μεγάλα σούπερ μάρκετ.
Ανάγκασαν σε χρεωκοπία τους παντοπώληδες τα μεγάλα τραστ,για να δρουν αργότερα,ανεξέλεγκτα.
Ότι έγινε παλιά στο Καναδά,αλλά και σε άλλες χώρες σίγουρα.
Έτσι γίνεται και με τους αγρότες,μόνο που δημιουργεί το ίδιο το κράτος λίγους μεγαλοαγρότες,αντίπαλους των μικρών,για να μπορεί να τους μιλάει και να τους ελέγχει καλύτερα.
Τι να το κάνω αν στο Κολινδρό καταφέρουν πέντε άτομα κι αγοράσουν όλη τη γη?
Οι άλλοι τι θα κάνουν?
Πώς θα επιζήσουν?
Νομίζετε πώς έχουν τη διάθεση να αφήσουν την ποιοτική ζωή τους στο χωριό και να πάνε να επιζήσουν σε άθλιες και βρώμικες παραγκουπόλεις,με κλουβιά διαμερίσματα,αντί για ηλιόλουστα δροσερά κι ευάερα σπίτια?
Η ανάγκη τους διώχνει από το τόπο τους.
Εδώ κανείς δε πρόκειται να τους σκεφτεί και να τους βοηθήσει.
Αλλά κι αυτοί οι πέντε τι θα κάνουν μόνοι τους σε ένα ερειπωμένο τόπο?
Θα είναι σαν τα παιδιά κάποιων πλουσίων,που είναι μοναχοπαίδια,τα παρέχουν όλες τις ανέσεις - μέχρι και παιδικές χαρές ολόδικές τους τα κάνουν με όλα τα νέα φουσκωτά και τις πισίνες - αλλά μια δυο θα παίξουν και θα τα βαρεθούνε,αφού η ανθρώπινη παρέα δε μπορεί να συγκριθεί με κανενός άλλου είδους άψυχης συντροφιάς.
Οι γονείς τους όμως αμελούν ή αδυνατούν εκ των πραγμάτων να τα δώσουν αδέρφια ή φίλους να χαρούν τη πραγματική ζωή και τα αφήνουν μόνα τους με υποκατάστατά της.
Γι αυτό ξαναλέω πως η συγκεκριμένη τακτική δε βοηθά κανέναν τουλάχιστον στην Ελληνική επαρχία.
Πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να μείνει η γη στους ανίσχυρους,για να μπορούν να επιβιώσουν οι άνθρωποι στο τόπο τους και να μην αναγκαστούν να μετοικήσουν για άλλες μεγάλες και ασφυκτικά γεμάτες από κόσμο πολιτείες.
Κάποιοι -για τον Κολινδρό αναφέρομαι που γνωρίζω - εκμεταλλεύτηκαν γνωριμίες και καταστάσεις κι εξασφάλισαν μεγάλες επιδοτήσεις.
Κάποιοι άλλοι όταν ο θεός(η Ε.Ο.Κ.) μοίραζε μυαλό(επιδοτήσεις),κοιμόταν επειδή κάποιοι επιτήδειοι τους υπνώτισαν κι όχι ότι δεν ξύπνησαν ή δεν ήθελαν να πάρουν.
Αυτά για ύπνο βαθύ και βαρύ τα ακούω βερεσέ,άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Πάντα ένα πολιτικό κυβερνητικό σύστημα όταν θέλει να σε έχει του χεριού του,το πιο απλό που μπορεί να κάνει είναι να σε κρατάει υπνωτισμένο σε βαθύ ύπνο και να ταΐζει πέντε δέκα επιτήδειους για να ελέγχει τις καταστάσεις.
Κι όταν πετύχει το σκοπό του σε ξυπνάει και είσαι ξαφνικά στα χαμένα.
Τότε φωνάζεις,χτυπιέσαι κι ωρύεσαι,αλλά το πολύ πολύ να αλλάξεις μια κυβέρνηση για να ξεθυμάνεις.
Ο σκοπός όμως της τέως κυβέρνησης έχει πια επιτευχθεί.
Την έχει κάνει λαχείο με τις πολλές παράνομες δραστηριότητες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας καθυστερημένα.
Υπνωτισμένο σε κρατάει και με μια τηλεόραση,όταν αυτά που βλέπει ο τηλεθεατής είναι επιμελώς ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα.
Ο Χίτλερ π.χ. έλεγχε το λαό του ρίχνοντας μια ουσία (φθόριο) στο πόσιμο νερό.
Μοιράστηκαν λοιπόν όπως μοιράστηκαν ανισομερώς οι επιδοτήσεις και κάποιοι πλούτισαν επιπλέον εις βάρος άλλων.
Γιατί αυτό στην ουσία έγινε.
Και μπορώ να αναπτύξω σχετικά παραδείγματα,αλλά όλο ξεφεύγω από το προκείμενο που είναι το τι θα γίνει,κάποια πρόταση κι ενδεχομένως λύση.
Επειδή σας κουράζω με όλα αυτά,αλλά τα θεωρώ όλα αλληλένδετα τελειώνω με μια πρόταση.
Να μαζευτούν όλοι οι μικροί αγρότες και να δημιουργήσουν μιας μορφής συνεταιρισμό,δίχως γραφεία,υπαλλήλους και χαρτούρα.
Μόνο με τα υπάρχοντα εργαλεία.
Απλά πράγματα.
Έχει κάποιος αγρότης,ένα μόνο τρακτέρ και δυσκολεύεται να ανοιχτεί και να αποδώσει?
Έχει και κάποιος άλλος ένα μόνο τρακτέρ και δυσκολεύεται το ίδιο?
Τι πιο λογικό να συνεταιρέψουν,να μοιραστούν τις εργασίες βάζοντας ο καθένας το τρακτέρ του,αναλαμβάνοντας ο καθένας μια εργασία αλλά για όλα τα χωράφια των εταίρων?
Εξοικονομάς έτσι καύσιμα και χρόνο,σε παίρνει να ανοιχθείς με επιπλέον καλλιέργειες κι εκτάσεις,αλλά και με διαλογητήρια και ψυγεία.
Θα μου πεις πώς και με ποιους όρους θα εισχωρήσουν οι εταίροι σ 'αυτήν την ομάδα?
Νομίζω αναλογικά με το υπάρχον κεφάλαιο.
ότι θα βάζει ο καθένας αυτό θα καρπώνεται.
Δε μπορεί ένας με τρακτέρ κι όλα τα παρελκόμενα να είναι το ίδιο με άλλον που βάζει μόνο το τρακτέρ του.
Ούτε με διαφορετική ιπποδύναμη τρακτέρ,δικαιούνται την ίδια απόδοση.
Επίσης δε μπορεί κάποιος με δέκα εκτάρια να είναι τι ίδιο με άλλον που έχει πέντε εκτάρια.
Αυτά είναι υποδεέστερα θέματα,όσον αφορά της πρωτεύουσας σημασίας που είναι να πειστεί ο μικρός παραγωγός,πως από μόνος του δε μπορεί να αντεπεξέλθει στη παγκοσμιοποίηση της αγοράς και να κλείσει τα αυτιά του στα διάφορα παπαγαλάκια που αποτρέπουν σε αυτής της μορφής συμμαχίες και για δικά τους συμφέροντα.
Δύσκολα όμως να πείσεις τον Έλληνα για οποιοδήποτε συνεταιρισμό,αφού είδε κι απόειδε τόσα χρόνια και με το δίκιο του.
Θα πειστεί μόνο όταν φτάσουμε στο σημείο μηδέν και θα είναι μονόδρομος.
Όταν θα τελειώσουν οριστικά οι επιδοτήσεις,όταν δε θα υπάρχουν χρήματα για άσκοπες σπατάλες,αλλά αναγκαστικές περικοπές,όταν θα τελειώνουν οι υδάτινοι πόροι,όταν οι μεγαλοαγρότες θα αγοράζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς,κάθε σπιθαμή καλλιεργήσιμης γης,όταν θα αλλάξουν οι καλλιεργητικές μας συνήθειες,όταν θα χρειάζεται ανανέωση ο αγροτικός μηχανολογικός μας εξοπλισμός και άλλα που δε θυμάμαι τώρα.
Καλά όμως είναι να προλάβουμε όλα αυτά ,πριν μας προλάβουν,αν και ρεαλιστικά το βλέπω απίθανο έως αδύνατο να βγούμε πρώτοι.