Τα "κουσούρια" αντέχουν ακόμα

Γεια σας.
Χρόνια πολλά στη γυναίκα μου και σε όλες που γιορτάζουν σήμερα.
Το να γιορτάζει η γυναίκα στο Κολινδρό με κάθε επισημότητα,είναι καινούριο έθιμο.
(Από τη δική μου γυναίκα παραδειγματίζομαι).
Παλιά θυμάμαι ο κόσμος αντάλλαζε επισκέψεις,μόνο σε ανδρικές γιορτές.
Και οι γυναίκες γιορτάζανε φυσικά,αλλά επισκέψεις δεν γινόταν με κοσμοσυρροή.
Λίγοι τις τιμούσαν,με το σταγονόμετρο οι επισκέπτες,μόνο πολύ κοντινοί.
Ενώ όταν γιορτάζανε οι άντρες των σπιτιών,γινόταν το έλα να δεις,από επισκέπτες κι από κούραση για τις νοικοκυρές τους.
Τα χρόνια αλλάζουν όμως,ο κόσμος εξελίσσεται και τώρα δε γιορτάζουν ούτε οι άντρες.
Ακολούθησαν πιστά το έθιμο των γυναικείων γιορτών(lol) και τα σπίτια σπάνια ανοίγουν να υποδεχτούν τους καλεσμένους.
Το αν είναι καλό ή κακό,είναι καθαρά υποκειμενικό και αφορά το κάθε νοικοκυριό και μόνο αυτό.
Κανένας δε μπορεί να μπει στα προβλήματα,τις καταστάσεις και τις διαθέσεις του άλλου.
Εκτός κι αν ζητήσει τη βοήθειά σου.
Αυτό πάντως που διατηρείτε ακόμα στο χωριό μας,είναι τα "κουσούρια" των γιορτών.
Μετά από κάθε γιορτή και μέχρι σαράντα μέρες περίπου,έχουν την υποχρέωση και οι σύγχρονες νοικοκυρές πλέον,εργαζόμενες ή μη,να καλούν σχεδόν τις μισές γυναίκες του χωριού,κατά ομάδες.
Μια μέρα θα έρθουν οι νέες,μια μέρα οι θείες,την άλλη οι ξαδέρφες και ούτω καθεξής.
Αυτό το έθιμο το λέμε "κουσούρια" στο χωριό μας,αντίθετα με ότι ξέρουν οι υπόλοιποι για την έννοια αυτής της λέξης(Ελαττώματα).
Πάντως κάπου πρέπει να υπάρχει μια σχέση των δύο εννοιών της.