Ένα παιδί που χαίρεται γιατί πηγαίνει στο σχολείο

Γεια σας.
Μετά από ένα ξεκούραστο πενθήμερο,επανήλθα.
Από καιρό ήθελα να αναφερθώ σε ένα παιδί του Κολινδρού που όσο το βλέπω να μεγαλώνει,τόσο και πιο πολύ βλέπω πάνω του,την πραγματική κι αληθινή διάθεση να παλέψει για να κερδίσει αυτό που του χρωστάει η ζωή.
Βάζει τα γυαλιά σε όλους μας,μαζί με τους γονείς και τα αδέρφια του.
Διαρκής αγώνας - του φίλου μου,πατέρα του και μητέρας του - για ισονομία και δικαιοσύνη.
Διαβάστε το άρθρο της Φιλομήλας Δημολαϊδου στην εφημερίδα "Μακεδονία",πριν δύο χρόνια περίπου που αφορά αυτό το παιδάκι και θα καταλάβετε τι εννοώ.


Ένα παιδί που χαίρεται γιατί πηγαίνει στο σχολείο.

Χθες ήταν η πρώτη φορά, έπειτα από ένα μήνα, που ήταν χαρούμενος. Η δασκάλα του είχε έρθει και του είχε αναθέσει εργασία για το σπίτι. Ο 12χρονος Αντώνης από τον Κολινδρό Πιερίας, που πάσχει από σύνδρομο Ντάουν, έμενε τις τελευταίες μέρες μαζί με τα αδέλφια του στο σπίτι, ως ένδειξη διαμαρτυρίας.


της Φιλομήλας Δημολαϊδου

Η μητέρα του, Ιουλία Γραμμένου, έστειλε πριν από λίγες μέρες επιστολή στον υπουργό Παιδείας Ευριπίδη Στυλιανίδη, εξηγώντας του για ποιο λόγο στερεί από τα τέσσερα παιδιά της το δικαίωμα να πάνε στο σχολείο. Ήταν η δεύτερη φορά, που διαμαρτυρόταν με αυτόν τον τρόπο. Η πρώτη ήταν πέρυσι, οπότε έστειλε αντίστοιχη επιστολή στην πρώην υπουργό Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου.
Η χθεσινή μέρα, πάντως, ήταν ημέρα χαράς για την πολύτεκνη οικογένεια, καθώς τοποθετήθηκε επιτέλους δασκάλα στο τμήμα ένταξης του 2ου δημοτικού σχολείου Κολινδρού. Όμως, η μητέρα δεν σταμάτησε να ανησυχεί. "Εγώ δεν νιώθω ότι τακτοποιήθηκαν όλα. Θα είμαι ήσυχη, όταν έρθει ο επόμενος Σεπτέμβρης και η δασκάλα θα βρίσκεται στη θέση της από την πρώτη μέρα του σχολικού έτους", ανέφερε η κ. Γραμμένου.

Ημέρα μοναξιάς

Η 11η Σεπτεμβρίου ήταν για το 12χρονο Αντώνη ημέρα μοναξιάς. "Όταν χτύπησε το κουδούνι, όλοι οι μαθητές πήγαν στις τάξεις τους. Στην αυλή μείναμε μόνο εγώ, ο Αντώνης με τη τσάντα του και ο διευθυντής. Ο Αντώνης δεν ήξερε πού να πάει και αυτό αποτυπωνόταν στο πρόσωπο του. Είχε μια έκφραση, θα έλεγα, μοναξιάς", περιγράφει η μητέρα.
Η απόφαση της να μη στείλει και τα τέσσερα παιδιά της σχολείο, από την περασμένη Δευτέρα έως και χθες, πάρθηκε έπειτα από πολλή σκέψη και συνεννόηση μαζί τους
Τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας, η Κατερίνα εννέα ετών, ο Ραφαήλ, οκτώ, και ο Ιωακείμ, τεσσάρων, ζουν στο ίδιο σπίτι και άθελά τους μοιράζονται τις αγωνίες των γονιών τους. "Τα παιδιά έχουν μπει σε έναν ιδιαίτερο ρόλο. Φορτίζονται και τα ίδια με το πρόβλημα του Αντώνη".
Φαινόταν, άλλωστε, πόσο δεμένα ήταν μεταξύ τους. Καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής μας στο σπίτι τους ήταν συνέχεια μαζί, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, αφήνοντας, όμως, τον Αντώνη να αναλάβει το ρόλο του… οικοδεσπότη.
"Η ύπαρξη του Αντώνη ήταν καθοριστική μέσα στο σπίτι. Τα παιδιά έχουν ευαισθητοποιηθεί και εκτιμούν αυτό που έχουν, γιατί πλέον γνωρίζουν ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο".

Η αγωνία της μητέρας

Η εγκατάσταση της οικογένειας στην επαρχία ήρθε έπειτα από πολλή σκέψη και αφού είχε περιπλανηθεί σε διάφορα μέρη του… κόσμου. Προϋπόθεση, εν ολίγοις, ήταν το μέρος που θα μείνουν να έχει τμήμα ένταξης σε δημοτικό, για να μπορέσει ο Αντώνης να πάει σχολείο. Απλώς ο Κολινδρός, που είναι και ο τόπος καταγωγής του συζύγου της κ. Γραμμένου, συνέπεσε να πληροί τις προϋποθέσεις. Αν και ο σύζυγός της είναι σχολικός σύμβουλος πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της Πιερίας, δεν θέλησε να χρησιμοποιήσει το όνομα και τις γνωριμίες του για να τοποθετηθεί δασκάλα στο τμήμα ένταξης του σχολείου. Ήταν μια μάνα, όπως όλες οι άλλες που αγωνιούν για το παιδί τους, και δεν άντεχε να τον βλέπει να στεναχωριέται.
"Ο Αντώνης φοιτούσε όλο αυτό το διάστημα σε κανονική τάξη, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά. Το παιδί στιγματιζόταν, γινόταν θύτης, ενώ στην ουσία ήταν το θύμα. Έστειλα, επομένως, αυτήν την επιστολή με βαριά καρδιά, γιατί η πολιτεία χρωστάει να δείξει ενδιαφέρον σε αυτά τα παιδιά. Εμείς προσβλέπουμε στη δημόσια διοίκηση ως πολύτεκνοι και μονόμισθοι".

Η επιστολή στον Υπουργό Παιδείας
"Ο Αντώνης μέχρι και σήμερα που σας γράφω δεν έχει δάσκαλο. Το τμήμα ένταξης του σχολείου του δεν έχει ακόμη (ύστερα από 25 ολόκληρες ημέρες από την έναρξη του σχολικού έτους) στελεχωθεί. Αυτό σημαίνει πως αυτός και τα υπόλοιπα παιδιά του σχολείου του με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες δεν υποστηρίζονται εκπαιδευτικά όπως πρέπει, ενώ υπάρχουν και άλλα παιδιά με ηπιότερες δυσκολίες. Για να καταλάβετε τι ακριβώς σημαίνει για τον Αντώνη το να βρίσκεται επί πέντε συνεχείς ώρες στην κοινή τάξη, χωρίς παράλληλη ή ειδική στήριξη, φανταστείτε τον εαυτό σας μέσα σ' ένα περιβάλλον, όπου δεν μπορείτε να επικοινωνήσετε πλήρως και να αποκωδικοποιήσετε επαρκώς τα μηνύματα. Δεν θα σας φόρτιζε αυτή η κατάσταση με άγχος και αγωνία; Γνωρίζετε ότι το σχολείο δεν είναι απλά μια πηγή ακαδημαϊκής γνώσης, αλλά κι ένας χώρος κοινωνικής δράσης και διάδρασης για όλα τα παιδιά. Ιδιαίτερα δε για παιδιά όπως ο Αντώνης είναι το κέντρο του αυτοπροσδιορισμού τους ως κοινωνικά άτομα. Έτσι όπως λειτουργεί μέχρι τώρα το σχολείο, δεν έχουν την ευκαιρία και τα υπόλοιπα παιδιά, χωρίς δυσκολίες, να μάθουν την ανοχή και το σεβασμό στο διαφορετικό. Τα παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες δεν μπορεί να είναι μόνο άτομα προς εκμετάλλευση για πολιτικές προεκλογικές διαφημίσεις για να οικοδομούν οι πολιτικοί το κοινωνικό τους prestige, αλλά είναι πρόσωπα που έχουν να διαδραματίσουν και ως παρουσίες μόνο, ένα σημαντικό (αντι)ρόλο πολιτισμού και κουλτούρας".

* Απόσπασμα της επιστολής της κ. Ιουλίας Γραμμένου στον υπουργό Παιδείας
Οκτ 11, 2007



Να συμπληρώσω πως πέρυσι ο Αντώνης αλλά και η Μαρία(δεύτερο παιδί - μαθητής με το ίδιο σύνδρομο),ήταν καταπληκτικοί με τη συμμετοχή τους,στη γιορτή που διοργάνωσε το δεύτερο δημοτικό σχολείο.
Συγχαρητήρια σε όσους προσπάθησαν για αυτό το αποτέλεσμα,έστω κι ετεροχρονισμένα.
Είναι ιδιαίτερα ευχάριστο για κάποιον που διατηρεί ένα μπλοκ,να μπορεί να αναφέρεται σε τέτοια τιμητικά γεγονότα για τον τόπο που ζει.