Ο στρατός

Γεια σας.
Μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε,είχαμε τη κατάταξη νέων του Κολινδρού στη μαμά πατρίδα,δηλαδή στο στρατό.
Καλή θητεία και γρήγορα καλοί πολίτες.
Ήρθε η σειρά τους να υπηρετήσουν τους εννιά μήνες θητείας,όπως κάποτε πήγε και η δική μου σειρά (203),να κάνει τότε το δεκαοχτάμηνο.
Οι μισοί μήνες θητείας είναι τώρα.
Όταν πήγα στο Μαυροδένδρι Κοζάνης στο 523 Τ.Π. να παρουσιαστώ για τη θητεία μου,θυμάμαι πως για να μπω μέσα και να παρουσιαστώ μαζί με έναν ξάδερφο και φίλο μου,κάτσαμε όλη μέρα σε ένα τοπικό καφενείο πίνοντας ρετσίνες και τρώγοντας σουβλάκια,λες και θα ήταν η τελευταία μέρα ζωής του πλανήτη.
Τόσο μυαλό είχαμε τότε.
Το μόνο καλό ήταν πως επειδή ήταν 21 Νοεμβρίου πήγαμε νύχτα μέσα,φτιαγμένοι από το ποτό και μόλις παραλάβαμε αμέσως πήγαμε στο 3ο λόχο και στη 4η διμοιρία για ύπνο,όπου μας έβαλε κάποιος άγνωστος γραφέας της σειράς μου,αλλά κατά μια μέρα παλιότερος ο μετέπειτα κουμπάρος μου και δικηγόρος Λάζαρος.
Τι μεγάλο ρόλο παίζει στο στρατό,η μια μέρα παλαιότητας!!!
Εντύπωση με έκανε το πρώτο πρωινό ξύπνημα στο στρατό,με φωνές και πανικό.
Μετά όλα πήραν το δρόμο τους.
Έκανα όπως όλοι μας βέβαια στη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας μας,πολύ καλούς φίλους,που έως τώρα τα λέμε με αρκετούς από αυτούς και κάποιοι με διαβάζουν.
(Γεια σου σου Στέλιο,τη καλημέρα μου στη Καλλιθέα Χαλκιδικής).
Το βασικότερο όμως που συγκράτησα από το στρατό,είναι πως είδα μια μικρογραφία της ζωής μας,σε μικρό χρονικό διάστημα.
Κι αυτό έχει να κάνει με τους πολυάριθμους άγνωστους ανθρώπους,που συναναστρέφεται για λίγους μήνες και τη μεγάλη και δύσκολη προσπάθεια που καταβάλει ο καθένας μας,αλλά και την ικανότητα να ενταχθεί και να "επιβιώσει" σε αυτό το νέο στυλ και τρόπο ζωής.
Οι πιο πολλοί φυσικά τα καταφέρνουν περνούν αλώβητοι κι ατσαλάκωτοι ψυχολογικά από αυτή τη δοκιμασία,υπάρχουν όμως και κάποιοι που δε μπόρεσαν ποτέ να εντρυφήσουν σ' αυτή.
Λίγοι ευτυχώς.
Είχα ένα γνωστό της σειράς μου - πολύ κλειστό χαραχτήρα,τον Αλέξανδρο,από το ίδιο νομό - που μετά από κάποια άδεια που πήραμε,δε ξαναγύρισε ποτέ του.
Αυτό δεν έγινε στο κέντρο νομίζω,αλλά στη μονάδα,στον Έβρο.
Τον βρήκαν μετά από πολύ καιρό νεκρό σε μια πλαγιά του Ολύμπου σε αποσύνθεση.
Σπάνια περίπτωση όμως.
Αυτά τα παιδιά χρίζουν μεγάλης προσοχής για τις απρόβλεπτες αποφάσεις τους,αλλά και το απροσάρμοστο του χαραχτήρα τους.
Υπάρχουν και κάποιοι όμως που δίχως να έχουν,επικαλούνται ψυχολογικά προβλήματα για να μην υπηρετήσουν.
Συμβαίνουν κι αυτά σε μια δημοκρατική χώρα όπως η Ελλάδα,που ο πάσα ένας δεν είναι υπόλογος των πράξεών του,παρά μόνο οι άσημοι και οι χωρίς "βύσμα" δεύτερης κατηγορίας πολίτες της.
Μια που ανέφερα για "βύσμα",λέξη που στο στρατό πουλάει πολύ,να αναφέρω πως το μεγαλύτερο στήριγμά σου στο στρατό αλλά κι εκτενέστερα στη ζωή μας,είναι πάντα οι πραγματικοί φίλοι σου.
Αν είσαι παιδί πρώτης κατηγορίας πολίτη,θα έχεις άλλη μεταχείριση,με αυτόν που είναι παιδί υποδεέστερης κατηγορίας.
Αν όμως έχεις φίλους αληθινούς,ανεξαρτήτως κατηγορίας πολιτών,διότι στη φιλία δε μετράνε,θα έχεις πάντα ένα ακλόνητο στήριγμα.
Το γράφω αυτό γιατί πολύ καλός μου φίλος λοχίας στο στρατό ο Γιώργος,σειρά μου και σαν και μένα έφεδρος υπαξιωματικός,παραιτήθηκε από τη επιλογή του σιτιστή της λέσχης των αξιωματικών και παρότρυνε το διοικητή της μονάδος στον Έβρο να βάλει εμένα στη θέση του,όπως κι έγινε,αν και ήμουν δεκανέας(εν μέσω άλλων υποψηφίων λοχιών),βαθμός που δυσκόλευε πολύ την επιλογή μου.
Αλλά με τη βοήθεια του Γιώργου του λοχία και κανενός άλλου,πήγα εγώ και σταμάτησε ο στρατός για μένα από εκείνη την ώρα και μετά.
(Γεια σου Γιώργο,θα έρθω για καφέ).
Τώρα μετά από τόσα χρόνια,όταν τα θυμάμαι χαμογελάω τις πιο πολλές φορές,αλλά όπως σε πολλούς,έτσι και σε μένα αρέσει να μιλάω γι' αυτές τις εμπειρίες μου,όταν είμαστε ανδροπαρέα.