Νικόλαος Λούσης

Γεια σας.
Μιας κι αναφέρθηκα στη προηγούμενη ανάρτησή μου για τον μοναδικό πολιτιστικό σύλλογο Κολινδρού "Νικόλαο Λούση",θα ήθελα να σας κατατοπίσω για το ποιος ήταν αυτός ο Λούσης κι ονομάσαμε το σύλλογο προς τιμή του,όπως τον παρουσιάζει το site του πρώτου δημοτικού σχολείου Κολινδρού:
http://1dim-kolindr.pie.sch.gr



"Ο Επίσκοπος Κίτρους Νικόλαος Λούσης ήταν η πρωταγωνιστική προσωπικότητα της επανάστασης του 1878, μια μορφή που ακολουθεί τον υπέρ πίστεως και πατρίδος αγώνα των μεγάλων ιεραρχών του Γένους. Γεννήθηκε στη Στενήμαχο της Βόρειας Θράκης (ανατολικής Ρωμυλίας), το 1840. Αφού σπούδασε στα σχολεία της πατρίδας του και διακρίθηκε για την επίδοσή του στα γράμματα και το ήθος του έγινε υπότροφος στη Ριζάρειο Σχολή. Σπούδασε εκεί και στη συνέχεια επέστρεψε στην πατρίδα του όπου χειροτονήθηκε διάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Φιλιππούπολης. Από την θέση αυτή θα παίξει πολυδιάστατο ρόλο για το Έθνος.

Αγωνίζεται κατά της επικράτησης των Τούρκων και πολεμάει στην πρώτη γραμμή στις επάλξεις της ακρόπολης του του Βορειοθρακικού Ελληνισμού την Φιλιππούπολη. Όταν το 1868 κηρύχτηκε η επανάσταση κατά των Τούρκων στην Ελλάδα ο Νικόλαος Λούσης, έφυγε από την Φιλιππούπολη και ήρθε στα Χανιά ως δάσκαλος και πήρε μέρος σ΄αυτήν, επικεφαλής σώματος εθελοντών.
Μετά την λήξη της επανάστασης έρχεται και διδάσκει στο Λύκειο μέχρι το 1874. Η γνωριμία του με τον Μητροπολίτη Θεσ/νίκης Ιωακείμ, τον μετέπειτα Κων/πόλεως, τον έφερε στην Θεσ/νίκη, όπου σαν συνοδός τον προήγαγε σε Επίσκοπο Κίτρους το 1875, με έδρα τον Κολινδρό.

Του ικανού αυτού ιεράρχη έργο είναι η επανάσταση του Κολινδρού τον Φεβρουάριο του 1878, την οποία είχε προσχεδιάσει και είχε αναλάβει υπεύθυνα από καιρό. Η επανάσταση αυτή του Κολινδρού και το γεγονός ότι δεν έφερε το ποθητό αγαθό της ελευθερίας στην περιοχή, αλλά πέτυχε την ανατροπή της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου που "κατασκεύαζε" τη Μεγάλη Βουλγαρία σε βάρος του Ελληνισμού και επιτεύχθηκε η προσάρτηση στα ελληνικά εδάφη, της Θεσσαλίας κι ενός τμήματος της Ηπείρου.

Ο Επίσκοπος πικραμένος από την αποτυχία της επανάστασης, πήγε στη Θεσσαλία όπου συνεργάστηκε με του επαναστάτες της και από εκεί στη Λαμία, όπου κάτοικοι και αρχές τον υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό. Δεν επέστρεψε στην έδρα του τον Κολινδρό, αλλά αποσύρθηκε σ΄ένα σπίτι στον Πειραιά, όπου πέθανε από φυματίωση στις 29 Ιανουαρίου σε ηλικία 42 μόλις ετών.

Η τότε ελληνική κυβέρνηση τον τίμησε μετά θάνατον, αποδίδοντας στο νεκρό τιμές υποστρατήγου. Την κηδεία του τίμησαν χιλιάδες λαού, βουλευτές, υπουργοί και ο τότε Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης.


Σε επόμενο άρθρο θα αναφέρω για το έργο του ομόνυμου συλλόγου.