Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Σημεία των καιρών

Γεια σας.
Πριν λίγες μέρες επιτέλους ξεπούλησαν όσοι Κολινδρινοί είχαν αδιάθετα καπνά και σιτάρια στις αποθήκες.
Ξεπούλησαν,διότι οι τιμές ήταν πολύ επιεικώς απαράδεκτες και μειωμένες.
Από τις πιο καταστροφικές χρονιές ήταν η περσινή και η επόμενη αναμένεται να είναι ακόμα πιο επώδυνη.
Παγκοσμιοποίηση θέλαμε, καλά να πάθουμε.
Μέσα σε όλα αυτά θα έχουμε αυτή την Κυριακή μάλλον, συνέλευση των μελών του Αγροτικού Συνεταιρισμού Κολινδρού,με βασικό θέμα την αναστολή λειτουργίας του.
Το προδιαγεγραμμένο τέλος του έφτασε.
Και η πιάτσα κατάφερε να στρέψει τον κόσμο εναντίον του,ώστε να οδηγηθεί σε οικονομικό μαρασμό.
Δεν υπάρχει ρευστότητα και δε μπορεί να ορθοποδήσει με τις υπάρχουσες συνθήκες.
Φυσικά και βαραίνουν πολλές ευθύνες τις εκάστοτε διοικήσεις,αλλά η κύρια ευθύνη πιστεύω πως είναι των αγροτών.
Πρώτον για τις διοικήσεις που εκλεγόταν και δεύτερον που τον απαξίωσαν,υποκύπτοντας στο ολίσθημα να μεταδίδουν με ταχύτητα φωτός τα κακώς κείμενα αντί να κάτσουν να τα συζητήσουν και να τα συμμορφώσουν.
Με τη πρώτη στραβή θύμιζαν τα μικρά παιδιά στο σχολείο που λένε:
- Κύριε κύριε ο Γιώργος με χτύπησε.
Κάρφωμα με τη μία.
Στην ουσία τη περιουσία τους πολεμούσαν,καθότι κομμάτι του ιδρώτα τους και μέτοχοι του Αγροτικού Συνεταιρισμού.
Μετά μιλάμε για συνεταιριστικό κίνημα!!!
Με τι καρδιά και με τι ψυχή?
Δεν είμαστε άξιοι για τέτοια κόλπα.
Θα έρθει η μέρα που αναγκαστικά θα στραφούμε εκεί,αλλά θα είναι πολύ αργά.
Ότι κάνεις χρόνια να χτίσεις,με κόπους στερήσεις και βάσανα,μπορείς να το γκρεμίσεις σε μια στιγμή.
Είναι το εύκολο.
Το δύσκολο είναι να το διατηρήσεις.
Έτσι κι ο Συνεταιρισμός μας.
Δεν ξέρω αν υπάρχει περίπτωση να σωθεί.
Θα το μάθω την Κυριακή.
Η τωρινή κατάσταση όμως είναι τραγική.
Το πιθανότερο είναι να ανασταλεί η λειτουργία του κι αυτό μια μέρα θα το πληρώσουμε ακριβά.
Όπως το πληρώνουμε ήδη με τα μεγάλα τραστ και σούπερ μάρκετ στις αγορές μας,αφού κάνουν ότι θέλουν στην αγορά καταφέρνοντας πάρα πολύ εύκολα να σβήσουν από το χάρτη τα μπακάλικα,που τους στεκόταν εμπόδια.
Τώρα τα μπακάλικα είναι δυσεύρετο είδος και τα μεγάλα μαγαζιά μαζεύουν το χρήμα καθημερινά με τα τσουβάλια για να το παίζουν στα χρηματιστήρια του Τόκιο και της Νέας Υόρκης,αλλά το μοιράζουν στους προμηθευτές τους σε βάθος χρόνου και με το σταγονόμετρο.
Τα κατάφεραν κι αυτοί εις βάρος μας.
Τσίμπησε ο κοσμάκης που πλήρωνε σίγουρα πιο ακριβά το λάδι στο μπακάλη ας υποθέσουμε,αλλά στα μεγάλα μαγαζιά πλήρωνε δεκάδες άλλα είδη πιο ακριβά και το λάδι φθηνότερο.
Φυσικά επηρεαζόμενος από τη πληθώρα και το μάρκετινγκ των προϊόντων,ποτέ δεν έφευγε μόνο με το λάδι.
Με γεμάτο το καρότσι έφευγε.
Και τους κάναμε μ' αυτό τον τρόπο μάγκες και κατά πολύ πλουσιότερους.
Κλείσαμε και το προσωπικό μας παντοπωλείο μη ψωνίζοντας από εκεί,συρρικνώσαμε και τον πληθυσμό μας.
Τι να κάνει ο μπακάλης και η οικογένειά του αν δεν έχει δουλειά στο χωριό?
Πώς θα ζήσουν?
Πηγαίνουν λοιπόν οι άνθρωποι όπου νομίζουν καλύτερα κι αφήνουν πίσω τους συντρίμμια.
Γιατί κάθε ένας Κολινδρινός θα πω,που φεύγει από το τόπο μας,είναι φανερή πλέον η απουσία του.
Μείναμε λίγοι και η διαφορά στη μονάδα είναι αισθητή και δεν περνάει απαρατήρητη.
Μου άρεσε που πριν λίγα χρόνια ακούγαμε για αποκέντρωση και τα λοιπά,αλλά το αντίθετο έγινε.
Υπάρχει όμως σοβαρή πλέον προϋπόθεση να ξαναγυρίσει ο κόσμος στα χωριά του,όχι από κρατικό σχεδιασμό,αλλά από σπόντα!!!
Πώς θα γίνει αυτό?
Πολύ απλά.
Η πολιτικοοικονομική κρίση θα οδηγήσει τους αστούς σε παρακμή,σε πείνα και εξαθλίωση.
Οπότε θα ισχύσει σε πολλούς το "σώσον εαυτό σωθήτω".
Όσοι έχουν σπίτια στα χωριά θα φύγουν για να ζήσουν καλύτερα και ασφαλέστερα.
Μπορεί χρήμα να μην υπάρχει,θα υπάρχει όμως ένας κήπος να σπείρεις κάτι για να φας ή ένα χωράφι με σιτάρι για ψωμί ή ένα χωράφι με ελιές για λάδι.
Θα μπορούν κάποιοι να έχουν και μερικά ζώα για τροφή.
Βλέπω να ξαναμαθαίνουμε παλιές ξεχασμένες τέχνες,όπως σφάχτης,γδάρτης.
Εξασφαλίζουν και μια σχετική ασφάλεια,αφού δε θα σε ορμάει για να σε σκοτώνει ο κάθε πεινασμένος για μερικά χρήματα όπως πολύ συχνά συμβαίνει σε πιο μεγάλες πόλεις.
Όσοι δεν θα έχουν κάπου να πάνε,δε ξέρω τι θα κάνουν,αλλά το σίγουρο είναι πως από το κράτος δε θα έχουν καμιά βοήθεια.
Μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας όλο αυτό?
Μοιάζει αλλά δεν απέχει πολύ από τη πραγματικότητα του μέλλοντος.
Θα το ονόμαζα καλύτερα "σημεία των καιρών".