Γεια σας.
Έμαθα από τον αδερφό του Νίκου τον Κώστα,
ότι το παιδί γύρισε στο χωριό μας και στο σπίτι του.
Δυσκολεύονται πολύ να βρουν διαθέσιμο φυσιοθεραπευτή,που είναι απαραίτητος από εδώ και πέρα για τη βελτίωση της υγείας του.
Αν κάποιος παρεμπιπτόντως διαβάζει το μπλοκ,είναι του επαγγέλματος κι ευκαιρεί,ας κάνει σχετική νύξη στα παιδιά.
Ο Νίκος περπατάει προς το παρόν μόνο με βοήθεια και χρειάζεται εντατική καθημερινή προσπάθεια από ειδικούς για να ορθοποδήσει μόνος του.
Το προηγούμενο Σάββατο είδα ένα φίλο από τα παλιά κι άνοιξε η καρδιά μου.
Τον Αντώνη.
Κάποτε ήμασταν μια ιδιόρρυθμη ομάδα φίλων και συνεργατών που προσπαθούσαμε μέσα από τη δουλειά,να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας πρώτα από όλα και μετά να βγάλουμε ένα απλό μεροκάματο και τίποτα άλλο.
Μετά από πολύ αγώνα,αγωνία,άγχος,στρες,πολλές άστοχες κινήσεις(οι πιο πολλές δικές μου),αλλά και πολλές άλλες πρωτοποριακές,δε τα καταφέραμε με το μεροκάματο,αλλά έμεινε η αλληλοεκτίμηση κι ο σεβασμός μεταξύ μας.
Τουλάχιστον από μέρους μου αυτό νιώθω...και είναι το μεγαλύτερο κέρδος που αποκόμισα.
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι ήταν ευτυχής συγκυρία που βρεθήκαμε όλοι μαζί την ίδια ώρα και στιγμή.
Το ήθελε ο θεός...
Ήταν πολύ καλές εκείνες οι στιγμές,μας σημάδεψαν για τα επόμενα χρόνια και τώρα θα μείνουν αιώνιες κι ευχάριστες αναμνήσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου