Γεια σας.
Θέλω σήμερα να αναφερθώ σε ένα σοβαρό θέμα των Ελληνικών σχολείων και συγκεκριμένα στη βία που υπάρχει μεταξύ μαθητών.
Το θέμα έχει ξεφύγει.
Και στο χωριό μας.
Θέλω να γράψω πολλά και να χτυπήσω καμπανάκια,αλλά δε ξέρω αν πιάσουν τόπο.
Το θέμα είναι ότι τα παιδιά δε πάνε πλέον σε σχολεία,αλλά σε πολεμικές αρένες.
Αντί για βιβλία θα πρέπει να κουβαλάνε προστατευτικές μάσκες κι αντί για μολύβια όπλα.
Ξεκινάει να πάει το παιδί σχολείο και δε ξέρεις αν θα γυρίσει σπίτι (αν γυρίσει και δε καταλήξει σε κανένα νοσοκομείο),αρτιμελής.
Δε το παρακάνω καθόλου.
Έχω προσωπική εμπειρία με το μεγάλο μου γιο,που πάει τρίτη τάξη στο Β΄ Δημοτικό σχολείο.
Έφυγε για τρίτη φορά από το σχολείο,μετά από καυγά με συμμαθητές του,αφού αισθάνεται ότι δε προστατεύεται από το σχολικό περιβάλλον.
Μπορεί και οι δάσκαλοι να στενοχωριούνται για όλα αυτά που γίνονται με το γιο μου,αλλά η ουσία είναι ότι άρχισε να απεχθάνεται το σχολείο.
Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σε ένα παιδί.
Από μικρό το γιο μας τον μαθαίναμε,να μη μπλέκει σε φασαρίες και μαλώματα με κανέναν και για τίποτα.
Να διεκδικεί το δίκιο του με ειρηνικές μεθόδους.
Στη πορεία όμως ανακαλύψαμε ότι ήμασταν εντελώς ετεροχρονισμένοι.
Στέλναμε το παιδί,στο πόλεμο δίχως κράνος.
Δεν βρισκόμασταν εν έτει 2006, στα δικά μας μαθητικά και παιδικά χρόνια.
Αναγκαστήκαμε,μετά από συζητήσεις με τη δασκάλα του στην Α' δημοτικού ,να εκτραπούμε από την αρχική μας στάση.
Μπορώ να πω ότι πήγαμε καλά.
Το παιδί άρχισε να σκέφτεται διαφορετικά πλέον και να αντιδρά αλλιώς.
Βιβλικό ρητό σε πλήρη εφαρμογή:"οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος".
Ησυχάσαμε και δεν τον πείραζαν πια οι γνωστοί της μειοψηφίας των μαθητών.
Χτυπούσε και το παιδί μου εξίσου δυνατά και τους πονούσε το ίδιο.
Ότι δεν ασπάστηκα ποτέ στη ζωή μου,βλέπω ότι είχε πρακτική εφαρμογή.
Χάρηκε και η δασκάλα του,που είχε η γυναίκα παρόμοια εμπειρία από τα δικά της παιδιά.
Εμένα όμως κάτι δε μου πήγαινε καλά.
Δεν είναι δυνατόν τα παιδιά σε τέτοιες τρυφερές ηλικίες να σκέφτονται έτσι.
Ότι σπείρεις θα θερίσεις μετά.
Πάντα αυτό σκεφτόμουνα.
Η βία φέρνει βία.
Έτυχε να πάω δημοτικό στη Γερμανία και είχα άλλες παιδικές παραστάσεις.
Δε θέλω να αναφερθώ σε άλλα προσωπικά παραδείγματα,διότι όλοι έχετε παρόμοια βιώματα και ξέρετε.
Αυτό που δε ξέρουμε όμως είναι τι είδους αντίδραση θα πρέπει να έχουμε.
Να απομονώσουμε τη μειοψηφία,θα είναι εντελώς ρατσιστικό και θα ανοίξει περισσότερες πληγές.
Να στείλουμε τα παιδιά μας σε άλλο σχολείο,αλλά ποιος μου λέει ότι κι εκεί δε θα έχει τα ίδια?
Να κάνουμε αναφορές στα υπουργεία,θα μας τις βάλουν σε ένα συρτάρι για σειρά προτεραιότητας και θα χαθούν.
Να πάρουν πρωτοβουλίες οι δάσκαλοι,αλλά ποιος μου λέει αν κάποια μέρα δε τους βρούμε σε κανέναν νοσοκομείο μπαταρισμένους.
Ειλικρινά δε ξέρω τι να κάνω με αυτή τη κατάσταση,αλλά δε θα το αφήσω έτσι.
Κάτι θα βρω.
Δε ξέρω που θα φτάσουμε,αλλά στην ανάγκη για τα παιδιά μας θα αλλάξουμε και ήπειρο.
Εν τω μεταξύ σε κάποια στιγμή δικής μου έντασης από όσα συνέβησαν τη δεύτερη φορά στο γιο μου,πήγα αμέσως στο σχολείο με το παιδί,μίλησα με έναν δάσκαλο του σχολείου που τυχαίνει να είναι και ξάδερφος μου,αλλά με διαβεβαίωσε ότι θα μιλήσει με όλους τους δασκάλους στο συμβούλιο και θα πράξουν τα δέοντα.
Μπορεί να μίλησαν,αλλά το θέμα είναι ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται την ίδια χρονιά.
Η κατάσταση δε βελτιώθηκε,κάτι που αποδεικνύει ότι το θέμα δεν είναι τόσο κοινωνικό,αλλά πολιτικό.
Δε ξέρω πόσοι ακόμα είναι σα και μένα,ομοιοπαθείς.
Μερικούς ξέρω στο Κολινδρό.
Για το τρίτο περιστατικό ακόμα δεν αντέδρασα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου